Her insana bağışlanan saf,katıksız güzelliktir 

çocukluk 

Tamamen masum 

hesapların olmadığı 

Ruhların kirlenmediği 

İçimizdeki Habil'in Kabile dönüşmediği 

Beyazımızın siyaha formasyon olmadığı 

dönemdi çocukluğumuz...

Ne fevkalade değil miydi? 

Mutluluklarımızın basit 

Ama bir o kadar da bizim için değerli olması 

Mesela yeni bir mahalle arkadaşı edinmek 

Veya dedelerimizle güneşli bir pazar yürüyüşü yapmak

Sonra bize annemizin yasakladığı çikolataları 

Fazlaca yememek şartıyla ısmarlayışı 

Yüzlerimizdeki muzip gülümseyiş... 

O kocaman gülücüğün 

Hiç kaybolmayacakmış gibi boy göstermesi 

Zavallı gülücük bilmez 

Sahibi olan insan büyüdükçe 

Onu terkedeceğini...

Yine de gülerdik 

Yarını düşünmeyerek 

Geleceğin ne olacağını umursamayarak 

Hayat ne garip bir denklemdir 

Bize küçükken büyümemizi arzularken 

Büyüdüğümüzde de 

Çocukluğumuza koşarak dönmemizi söyletiyor...

Çok özledim 

Dünyayı çocuk gözüyle keşfetmeyi 

Yemeklerini tatmayı 

Tadarken üstümü umursamazca kirletmeyi 

Sabahları okul servisini beklemeyi 

Çizgi filmlerin gökkuşağında yürümeyi 

Lakin şimdi büyüdük 

Cenetten kovulduk 

Kanatlarımız çürüyüp bedenlerimizden döküldü 

Birey olmanın cehenneminde sıkışıp kaldık 

Üstümüzde bitmeyen sorumluluklar 

Toplum baskısı ve sistemin "görevleriyle"

Asla ömrümüzün yetmeyeceği ödüller uğruna 

yaşıyoruz işte 

yetişkin olarak.