Karanlık…

Bu sefer burası gerçekten karanlık.
Ne bir mum var titrek ışığıyla kendi kendine savaş verebilecek ne de is kokulu bir kibrit
No 1’in de dediği gibi;
Hiç ışık yok farkındayım…

Hayallerimizde kurduğumuz pembe gelecek şimdi terk edilmiş bir bodrum katından farksız
Sarmış her yeri örümcek ağları
Küflenmiş kütüphanenin tozlu rafları

İyiyle kötü dengesini yitirmiş
Akıl ve kalp arasındaki savaşı bitirmiş
İhanet sarmış bedenleri
İntikam karartmış gözleri

Tek bir kurşun aslında her şeyin bitişi
Bir hayatın ebediyete gidişi
Geleceğin parmaklıklar ardına hapsedilişi
Geride bırakılan acı serzenişleri

Sonsuz olalım derken sonumuz gelmiş
Geçen yıllar bu dostluğu alt etmiş
İki kelimeyle durmuş saatin tik takları
Bir fısıltıya bakar akan göz yaşları…

~ Enkaz altında kalan tüm güzel günlerimizin hatırına…