Her sabah saat beşte kalkıyor küçük botlarını ve kamuflaşı andıran tişörtünü giyiyordu.Duvardaki bir tabloya selam çakıp yüzünü yıkamaya koyuluyordu küçük asker. Bahçesinde onlarca oyuncağı vardı; tırmanma parkurları,hedef tahtaları ve onlarca plastik silah.Elleri o kadar küçüktü ki neredeyse her şey onun boyundaydı. Genelde bahçesinden dışarı çıkmazdı, geç saatlere kadar oyunlar oynar sonra saat dokuz gibi yatar uyurdu. Kendi küçük hanesinde o kadar kalmıştı ki  artık dış dünya ona yabancı geliyordu. Dış dünyadan gelebilecek herhangi bir şey onun için tehdit tehdit sayılırdı.Günde üç öğün yeme hakkı vardı küçük askerin. Müstakil tek katlı evi dışarıdan bakıldığında boş kimsesiz görünüyordu hatta bir gün biri bahçeye girmeye kalkmıştı ama bubi tuzakları yüzünden bu girişim başarısız olmuştu. Kurduğu tuzakların yerini unutup kendisi yakalanırdı. Bir gün bahçeye kendisi gibi küçük bir kedi girdi. Küçük askerin kazdığı çukura bir güzel yerleşti. Küçük asker bir sabah uyanıp kediyi görünce ne yapacağını bilemeden eve geri kaçtı. Ne yaptıysa kediyi çukurdan atamadı üstelik kedi de hamileydi, karnı da o kadar şişmişti ki sanki patlayacak gibiydi. Küçük asker çukur açılan bölgeyi karantina altına almak için çevresini şerit çekerek kapattı. Günler geçti çukurdan çok kuvvetli miyavlama sesleri yükselmeye başladı. Sanki çukur onlarca kedi doğurmuş gibiydi. Küçük asker kamuflaşını giydi kaskını ve maskesini taktı ve göz ucu ile çukura baktı; Çukurda dört tane ufak kedi vardı ve acı acı miyavlıyorlardı. O diğer büyük kediyi göremedi. “Neden karnı  şiş olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum” dedi kendi kendine. Nereye baktı ise bulamadı büyük kediyi. Bir çukur kedi doğurabilir miydi ? Yoo hayır ancak bir kedi başka bir kediyi doğurabilirdi, çukurlar ise çukur doğururdu. İnsanların insan doğurduğu gibi… Savaşın savaşı doğuracağı gibi ve düşüncenin düşünceyi. Tüm bunları düşünerek evin yolunu tuttu, yorganını üzerine çekti ve uykuya daldı.