“Aklına düştüyse o da seni düşünüyordur” derler ya, inanıyor musunuz siz bu boş laflara? Belki “Acaba düşünüyor mudur?” dediğimiz günler olmadı değil, oldu. Oldu da ne oldu peki? İçi hava dolu bir balonu patlatmışlar gibi bütün bekleyişler ebediyen sonsuzluğa karıştı. Öğrendik ki bu cümleler can yakmaktan başka bir işe yaramıyor. Eğer umut edecek gücün kaldıysa, buyur kur en güzel hayalini. Kendini bir anlığına gülümsetmek için günlerce ağlamayı göze aldıysan kim ne yapabilir ki? Biliyorum, gerçeği bile bile koca bir yalana inanmak istiyorsun. Hatta o kadar istiyorsun ki gerçeklerle yüzleşmekten kaçıyorsun. İşte bu yüzden hep ertelemelerin… Bu yüzden hep belkilerin…

Peki, değer mi?
Söylesene…
Uykusuz kaldığın gecelere,
Uzaklara dalıp gitmelerine,
Olur olmadık yerde aklına gelişlerine,
Duyduğun bir melodiyle gözlerinin dolmasına…
İçten içe her yerde onu aramana… Değdi mi?

Anla artık, hiçbir yüz onun yüzü değil.
Hiçbir ses onunkine benzemiyor.
Hiç kimse onun gibi bakmıyor ve bakmayacak.

Ve bir gün, hiç beklemediğin bir anda karşına ondan daha güzel bakan biri çıkacak. İşte o zaman, kalbinin sesini dinle olur mu?

Aynı şeyleri yaşamaktan korkabilirsin. Belki sevmekten kaçacaksın. Sevilmek hiç olmadığı kadar yabancı gelecek. Unutmak için bastırdığın duygular teker teker yeryüzüne çıkacak. Bitti derken yeniden doğacaksın.

Eğer içinde hâlâ kanat çırpan bir kelebek varsa, tutun ona. Bazı şeyler bir kez daha denemeye değer. Kim bilir, belki de bu sefer mutluluktan ağlarsın.

Olur da ara ara aklına düşen birileri olursa, sen yoluna devam et. İçini satırlara dök ve geçtiğini kendine bir kez daha hatırlat. Nasıl geliyorsa öyle gideceğini bil ve gülümse. Hep diyorum ya, söz konusu gitmekse onlar için zor olmasa gerek:)

Sen de yolunu şaşırdın sanırım.
Kusura bakma.
Burası artık çıkmaz sokak.