Aynı sanat eserini defalarca tanıyıp her seferinde farklı anlam çıkarmak bana inanılmaz bir haz veriyor. Sanki onu kaçırıp bağlamışım. Sahibi ise her seferinde onu bırakmam için bana fidye olarak bambaşka bir eser veriyor. Sonra birden radyo değişiyor. Suskunlaşıyorum. Koskoca sanatın bütün küçük pirinç tanelerini aynı anda kaçırıp bağlayamam ya! Bazen de onlar beni kaçırıp bağlıyor. Popüler denen eğitimli kapitalistlerle dolu oluyor bileklerimdeki halatlar. Hapsoluyorum, bağlıyım bir yere kaçamam! Herkes seviyor diye benim de sevmek ve çalışmalarını takdir etmek zorunda olduğumu sanıyorlar. Sanki bu eğitimli kapitalistleri yeryüzüne bir melek indirmiş gibi ya da bunlar bir Tanrı alameti imiş gibi! Sırf bilinir oldukları için yetenekli olduğunu sanıyorlar! Yanılıyorlar. Ama onların bu yanılgısı köşelerde öylece kalakalmış her yetenekli sanatçının üstüne bir avuç daha toprak serpiyor. Bazen toprak o kadar birikiyor ki o zavallıların üstünde… İşte o zaman minik beyaz bayraklar yükseliyor topraktan. Sonra hiçbir şey olmuyor. İnsanlar toprağı görmüyor, toprakla dolu eğitimli kapitalist avuçları bütün toprağın ta kendisi sanıyor! Ama değil, değil! İşin açığı bazen kendimi de köşede öylece kalakalmış gibi hissediyorum. Sanki biraz daha yazarsam beynim patlayacak ve yerlere sadece çamurlu kelimeler dökülecek. Her şeye daha doğrusu hiçbir şeye rağmen yazmamın tek mantıklı açıklaması topraktan yükselteceğim beyaz bayrak için yeterli kumaşımın olmayışı. Sırf bu kumaş fakirliğim bile bana binlerce kelimeye mal oluyor, haberi yok.