Her gece beklersin, elinde bir bardak kahve içtikçe içersin. Kahveyle beraber tükenirsin. Neden içtiğini bile anlamazsın. Kahve tekrar doldurulur ama sen sadece tükenirsin. Yaşamak için gerekli tek şey umuttur. Her insanda umut ararsın sadece tekrar yaşamana yetecek kadar. Kimseye göre büyük bir sorunun yok diye mutlu yaşıyorsun zannederler. Zevk alarak yaptığın şeylerden zevk almamaya başlarsın. Değişmişsin derler, ne tükeniyor olduğunu ne de tükenmenin seni büyüttüğünü fark etmezler. Yalnızlaşırsın, etrafındaki onca insana rağmen. 
    Günlerin boş geçer zamanı anlamazsın, bir bakarsın aylar geçmiş ama sen hala aynı yatakta uyumayı bekliyorsundur. Alıştığını düşünürsün. Kimseye ihtiyacın olmadığına inandırsın kendini. Bir gün dolarsın ve alışmadığını anlarsın. Zaten dolu olan ruhun sadece dolmaya devam etmiştir 1 ay boyunca. Tam o an bağırmak istersin. Sesin artık çıkmıyordur. İçine kapanırsın. Her gün bir öncekinden daha boş olmaya başlar. umudunun yeniden yeşermek için neye ihtiyacı olduğunu bulamayıp günlerini karanlıkta geçirirsin. Havanın en karanlık olduğu saatte camdan bakarsın ve 'Her şey bitiyor' dediğin anda güneş doğmaya başlar. İçinde bir sıcaklık olur. Onca kahvenin veremediği sıcaklığı ufak bir ışık verir. Umudun bir tohum gibi yeşermeye başlar. Bütün perdeleri açıp güneşi eve alırsın. Çiçeklerini sularsın. Elinde kahvenle bahçedesin güneş bütün bedeninde. Derin bir nefes alırsın. Her yudumda daha çok ısınır için. Isındıkça gülümsemeye başlarsın. Baharın ilk gününde doğayla birlikte tekrar yeşermeye başlarsın. İhtiyacın olanın biri ya da birileri olmadığını anlarsın. Sadece kendini aradığın bu dönemde yalnız kalmaya ihtiyaç duymuşsundur. Ve kış sana gerekli zamanı vermiştir şimdi baharla hayata dönme zamanı.