Her yeri kirle kaplı, kalabalık, eşyalar üst üste binmiş. Eski kokuyor. İçerisi karanlık. Başta göremiyorum, yavaş yavaş alışıyor gözlerim. Eşyalara dokunuyorum, üsttekiler çok yeni onları hemen tanıyorum. Yavaş yavaş eşyaları elimle eşeliyorum. Aşağılara daldıkça tanıdık ama unutulmaya yüz tutmuş eşyalarla karşılaşıyorum. Elimle incelemek için eşyalardan bir tanesini alıyorum. Elime aldığım şey bir oyuncak. Elimle inceledikten sonra hatırlamaya başlıyorum. Bu oyuncak ayı, benim küçüklüğüme ait. Nasıl da unutmuşum, onunla uyur, oynar, arkadaşlık ederdim. Hatıralarımı saklayan bu ayıcığı istemeden de olsa kenara hafif bir gülümsemeyle bırakıyorum. Yavaşça daha fazla eşya buluyorum. Ne kadar da eski bir bebek, ne kadar da eski kıyafetler. Sonra gülümsemem duruyor. Onu görüyorum. Yaşadığım en korkunç güne ait olan fotoğraf. Zoraki gülümsemem ve beni kucağında tutan bir “adam”. Fotoğrafı görür görmez ağlayacak gibi oluyorum. Kanım çekilmiş bir şekilde buz gibi hissediyorum. İçimde inanılmaz bir duygu. Nefret? Korku? Üzüntü? Hayır değil. Adını koyamadığım karmaşık duygular içerisinde odadan kaçarcasına çıkmaya çalışırken kapının örtüldüğünü farkediyorum. Kapı kilitli! Etrafıma bakınıyorum. Hayır, o anıları hatırlamak istemiyorum. Daha fazla kalamam burada. Kapıyı çılgınlar gibi vurmaya başlıyorum. Ama nafile. Kapı açılmıyor.Birden terler içerisinde uyanıyorum. Midem bulanıyor, kusacak gibi hissediyorum hızlıca tuvalete koşuyorum, terli olduğum için donan bedenim sanki hissizleşmiş gibi.  Klozete kusmak için eğildiğimde mide bulantım biran duruyor. Beynimden kaynar sular akmış gibi bir hisle irkiliyorum. Oda.... O oda benim anılarımı kenara attığım koca bir kirli odadan başka birşey değil. Şimdi ne yapmalıyım? O odadan çıkmaya çalışarak unutmuş gibi davranmaya devam mı etmeli, yoksa o odada kalıp oraya güneş girmesini sağlamalı mıyım?